مرغ جان پر زند از پیکر روحانی مولا           عرق مرگ نشسته است به پیشانی مولا
گر چه آزاد شد از حبس بدن، جان عزیزش           نشـد از سـیـنه رها نـالـۀ زنـدانی مولا

مسجد و منبر و محراب، بنالید خدا را           که زخون شسته شده صورت نورانی مولا
نخل خرما دل شب آمده سیراب زاشکش           چـاه دارد خــبر از نـالـۀ پنـهـانی مولا
مسجد و منبر و سجّاده و محراب پر از خون           بزم عشقی‌ست که نازد به گل افشانی مولا
سفره‌های تهی و گریۀ اطفال و خرابه           همه هـسـتـند گـواه شب مهـمـانی مولا
شیر بر قاتل خود بخشد و شمشیر به دشمن           بخـدا مثـل خـدا نیست کسی ثـانی مولا
مرغ شب پای مناجات علی گرید و گوید           معجـز نـوح کجـا و دل طـوفـانی مولا
گو بدوزند لب از میثم و گیرند زبانش           همه اعضاش بود گرم ثـناخوانی مولا